Episode 1.06 - poranek... - Callie & George

George – (Georgie podnosi jedna powiekę do góry) Eeeeee to już rano. Nie to nie może być rano (Zamyka powiekę i otwiera drugą) No jednak chyba to rano. Ojej znowu trzeba wstawać (Bambi podnosi się z łóżka) Mój łeb!!! (Odczuwa skutki nocnego balowania) Ej Callie trzeba wstawać, podnoś się, bo do roboty sie spóźnimy. (Callie zniechęcona przekręca się na drugi bok i cos tam memroli) Callie wstawaj słyszysz?

Callie – Głowa mnie boli. O ile ja jeszcze mam głowę... George czy ja mam głowę?? Dobra zresztą nieważne. Straciłam ją jak za ciebie wyszłam. Gdzie jakaś woda??

George – Nie ma wody w pobliżu. Sahara. Trzeba złazić do kuchni!!! (Moja głowa pęka mi) O poczekaj tu cos jest. Jest jest jest upragniona rzecz, jest woda (George patrzy na butelkę wody jakby odkrył złoto, pije duży łyk wody i podaje dalej do Callie) Proszę o to nasz miód - cud, to nasze życie!!! Eeemmmm... Pamiętasz, co tu sie działo jak my już przyszliśmy i czego ja i ty jesteśmy goli?

Callie – Niestety pamiętam. Ani słowa na ten temat. Nie mogę w to uwierzyć... Nie mogę uwierzyć (mamrocze pod nosem) Zresztą, dlaczego ja mam pamiętać?? A właśnie, że nie!! Wolę nie pamiętać i nie pamiętam. A wiesz, czego wolę nie pamiętać?? Że wykorzystujesz chwilową... eeeee... niemoc kobiety. (mina w stylu "uciekaj, bo zabiję")

George – Czy my robiliśmy to, o czym myślę? (OMG!!! w myślach) … Dobra, co było to było... powiedz mi gdzie jest lepiej moje ubranie? Gdzie jest chociaż część mojej garderoby?
Bożesztymój 6.37 już... Bailey mnie zabije choćby za minutę spóźnienia!! Szybciej... szukaj szubko ... ja chce moje ubrania!!

Callie – Sam szukaj, ja jestem kobietą wolną i szukać nie będę. Szukają kobiety nie wolne. (Myśli: Boże, co ja gadam. Ale ot nie moja wina miałam kaca, a raczej mam) Jestem głodna. Czy ktoś w tym domu robi śniadania?? (ubiera się) Aha i nie rozmawiam z tobą, chyba pamiętasz MĘŻU...

George – Pamiętam moja miła... aż na tyle pamięci nie straciłem. Tylko zauwasz że nie ma twoich ubrań wcale!! ja chociaż koszulkę jakąś znalazłem (Bożesztymój to nie moja koszulka... to nie mój styl... to koszulka hawajska... chwila Mer miała koszulkę hawajską... czy ja coś z Mer... nie chyba nie... a jak tak... nie no bo Callie coś pamięta... oh na szczęście)
...Dobra ja idę do łazienki, najwyżej na schodach komuś gwizdnę spodnie... tyle tu leży jeszcze skacowanych ludzi przecież...
ej ty moją zoną jesteś to zasuwaj robić śniadanie mi!!! (odzywa się głosem ryczącego dziecka)

Callie – Ja tobie śniadanie... nie no dobra idę, ale i tak z tobą nie rozmawiam.
(Callie robi tosty) Będą tosty, czy ci się to podoba, czy nie.

George – Tosty uwielbiam!!! (myśli: ma się farta bo ma się żonę) A to dzisiaj jest jakieś święto?? Bo gdy Cię zawsze prosiłem żebyś zrobiła mi śniadanie to ty na mnie z pazurami wyskakiwałaś. Dlatego Ci dziekujeee z całego serca mego, z całej duszy mojej i ze wszystkich sił moich. Daj mi buzi...

Callie – Buzi jak buzi (myśli: niewyżyty samiec... i jeszcze buzi mu się chce...) masz te tosty i jedz, bo jeszcze mogę wyskoczyć i to nie tylko z pazurami, ale z patelnią. Keczupu czy dżemu?? Zaraz gdzie Meredith ma keczup?? Nie wiesz może?? A zresztą po, co ja się pytam i tak nie wiesz, ty nic nie wiesz. Ale... zaraz... przecież ja z tobą miałam nie rozmawiać. Za dobra jestem wiesz O'Malley?? Za dobra dla ciebie oczywiście.

George – Za dobra jest mało powiedziane, ostatnio jesteś mega dobra!! Ale się nie rozczulajmy. Ketchup jest w szafce koło lodówki na pierwszej półce koło plasterków Hello Kitty. A tak jak juz coś zrób mi lepiej jajeczniczkę xD